Machettes, Booyaka (the jungle is massive)!

La Paz (Part 1)

Het is alweer een tijdje terug dat we iets van ons hebben laten horen. Een goede internetverbinding in Bolivia is schaars. In Peru is het helaas niet beter maar bij deze waag ik toch maar een dappere poging op de computer in een hostel in Cusco, Peru om een berichtje te typen.

Na meer dan een week in Sucre te hebben doorgebracht besloten we verder te rezien naar La Paz. We konden een goedkope vlucht boeken. Het was bus (18 uur) vs. Vliegtuig (40 minuten).We dachten dus wat tijd te besparen maar uiteindelijk zaten we de hele middag vast op het vliegveld. Eenmaal in de lucht waren we 40 minuten later in La Paz. De stad is gebouwd op een berg waardoor er veel hoogteverschillen zijn, dit maakt het erg bijzonder om door de stad te wandelen. ´S nachts veranderd de stad met alle lichtjes in een grote verlichte berg (haast een kermisatractie). Een erg indrukwekkend aanzicht. De eerste nacht verbleven we in het Loki hostel. Lonely Planet schrijft het volgende: “If you don´t already know about it you probably schouldn´t stay here”. Om het even te verduidelijken, het is een (berucht) Iers partyhostel..

De volgende dag kwamen we op de Witches Market (één van de velen marktjes die La Paz kent) twee Zwitserse meisjes (Manu en Carole) tegen die we eerder hadden ontmoet in Sucre. Zij verbleven in een ander “Party Gringo Hostel” en we spraken af om daar ´s avonds een biertje met ze te gaan drinken. Die avond in de bar besloten we spontaan om de volgende dag met de Zwitsersen en een Fin mee te gaan naar de Amazone jungle. Een paar uur later checkten we uit, in alle vroegte kochten we een busticket naar Rurreabaque (een plaatsje in de Amazone van waaruit je verschillende jungletours kunt doen) en gingen vervolgens met z´n allen naar de busterminal.

The most amazing busride ever

Het is fantastisch om te zien wat er allemaal met zo´n bus meegaat; een complete bouwmarkt wordt op het dak gebonden. Een Bolivaan neemt gemiddeld zo’n 25 kilo aan bagage mee. Verschillende mensen hadden ons al gewaarschuwd dat het een van de meest oncomfortabale busreizen in Bolivia is waar ongeveer 20 uur voor staat. Tegelijkertijd is het ook een van de indrukwekkendse busreizen. We wisten toen nog niet dat deze busreis 30 uur zou duren.. Vol goede moed en een tas vol snacks en volgeladen iPod startten we de reis. Vanuit La Paz namen we de nieuwe “Death Road“(ook wel ‘Worlds Most Dangerous Road‘ genoemd). De oude Death Road is sinds 5 jaar gesloten voor verkeer en alleen nog toegankelijk voor suicidale mountainbikers. Hier kom ik later nog op terug.. Het uitzicht vanaf deze weg was in ieder geval adembenemend en met Grinderman 2 (Nick Cave) op de achtergrond veranderde het in een avontuurlijk ritje. Zo’n 8 uur later reden we de jungle binnen wat een fantastisch uitzicht opleverde. De kwaliteit van de weg en het klimaat veranderden snel. Het vochtige klimaat in combinatie met een bus zonder airconditioning maakte het allemaal nog beter. Op dit punt begonnen we wel te twijfelen of de Death Road in La Paz wel echt ‘Worlds Most Dangerous Road’ is aangezien het vaak bijna onmogelijk was om tegenliggers te passeren, het avontuur was begonnen. Op een gegeven moment stonden we vast omdat we een vrachtwagen onmogelijk konden passeren. Na een discussie tussen de chauffeurs wie er eerst zou mogen passeren ontstond er een conflict. Bijna iedereen stapte uit en begon te schreeuwen. Onze “crew“ had de langste adem en zo mochten wij eerst passeren. De vrouw van de vrachtwagenchauffeur was het er kennelijk niet mee eens aangezien ze vanuit de bijrijderstoel haar machette trok en vanuit de vrachtwagen onze bus begon te beschadigen. Echte Boliviaanse terror dus! Ondanks dat het misschien een ietwat bedreigende situatie was konden we ons lachen niet inhouden! Een uur later kregen we een lekke band en moest deze verwisseld worden, na een schouwspel met een man met een pikhouweel die het wel even zou fixen konden we verder. Het geluk zat ons niet mee aangezien we een paar uur later weer ergens vaststonden, dit keer echt in de ´middle of nowhere´. Een bus bleek vast te zitten in een greppel waardoor de weg geblokkeerd werd. Er werd hard gewerkt om de bus te verplaatsen maar ook daar kwam geen beweging in. We waren gedoemd om die nacht in de bus door te brengen. Zo´n 6 uur later konden we uiteindelijk toch weer verder. Uiteindelijk kwamen we na 30 uur aan in Rurreabaque. We hadden hier afgesproken met een stel uit Nieuw Zeeland die een dag eerder naar Rurre waren vertrokken. Zij hadden inmiddels geinformeerd naar de Amazonetours. Een tour in de pampa´s van 3 dagen bleek de meest interessante te zijn dus besloten we deze de volgende dag met z´n allen te gaan doen.

The Jungle Is Massive

Dag 1
Die ochtend werden we opgepikt door een jeep die ons naar de rivier (Rio Beni) zou brengen. Vanuit daar gingen we verder met een boot. Het was zo´n typische jungleboot dus dat maakte het wel geinig. Die dag op de Beni hebben we veel verschillende apen, vogels (o.a. de paradijsvogel, ibis en fenix) en aligators gezien . Onze gids had er een goed oog voor aangezien ze vaak erg verscholen zaten. Na een paar uur varen kwamen we op een plek waar veel roze dolfijnen leven. De dolfijnen doken regelmatig op naast de boot wat een erg indrukwekkend schouwspel opleverde. Vlak voor zonsondergang kwamen we aan bij onze accomodatie. Het waren op palen gebouwde hutten die doormiddel van bruggen met elkaar verbonden waren. Daarnaast hadden we een terras met een uitzicht op de rivier voorzien van hangmatten. Oftewel een geweldige plek om te relaxen! Het was erg bijzonder om zo in de natuur te verblijven, verschillende dieren zoals: apen, vleermuizen, een aligator een kaaiman (genaamd Pepe) hielden ons gezelschap.

Dag 2
In de ochtend vertrokken we na ons ontbijt naar de pampa´s om op zoek te gaan naar een anaconda (ja dat monster waar Jeniffer Lopez ook naar opzoek was in die topfilm). Het was helaas een regenachtige dag, dus in de pampa´s was het weer niet beter. Na 2 uur lopen, natte voeten en 20 muggenbeten rijker waren we weer terug bij de boot zonder een anaconda te hebben gezien helaas. Na een uitgebreide lunch stapten we ´s middags weer in de boot met onze fishinggear om ons avondeten (piranhas) bij elkaar te vissen. Zodra je de hengel in het water gooit bijten die beesten, het is alleen een hele kunst om ze te vangen aangezien ze razendsnel zijn. Uitendelijk hebben we er 11 gevangen (10 door onze gids :s). Aangezien we met twee vegetariers en Coen (lust geen vis) waren was er genoeg piranha voor de rest. Een smakelijke visje moet ik toegeven. Na zonsondergang zijn we weer de rivier opgegegaan om aligators te spotten. We hebben er heel wat gezien, het enige wat je ziet zijn echter de rode ogen die reflecteren wanneer je er met een lamp op schijnt. Eenmaal terug hebben we de avond met onze groep doorgebracht met een vreemd Zwitsers spelletje. Uiteindelijk zijn we geeindigd in een hangmat. Prima avondje dus.

Dag 3
De laatste dag zijn we er weer op uit gegaan om meer roze dolfijnen te spotten en met ze te zwemmen. Uiteindelijk hebben we niet met ze gezwommen aangezien het niet echt lekker weer was en niemand echt zin had om het water in te gaan. Op weg naar de dolfijnen zagen we weer een hoop apen waaronder capucijne aapjes, doodskopaapjes en luiaards. Na nog een paar uur varen zat de trip erop en voeren we terug naar Rurrebaque. Al met al was het een erg geslaagde trip en heerlijk om een tijdje in de natuur te verblijven na alle drukke steden die we de afgelopen weken hadden bezocht.

La Paz (Part 2)
De busreis terug naar La Paz was weer verassend comfortabel. Deze reis was gelukkig zonder platte banden, machettes of vastgelopen bussen. We kwamen dan ook volgens schema 20 uur later aan in La Paz. In deze 20 uur waren we zo´n 3300 meter gestegen. De dames van de GGD zullen niet trots op ons zijn aangezien ze het ons ten strengste hebben afgeraden om meer dan 500 meter per dag te stijgen. Maargoed na een paar uur waren we wel weer geacclimatiseerd en we leven nog, dus! We besloten met de hele “junglegroep” in te checken in het Wildrover hostel (het andere partygringohostel). Aangezien daar een constante partyvibe hangt hebben we de eerste dagen vooral de Wildroverbar en het nachtleven van La Paz gezien. Erg vermakelijk voor een paar dagen!

We survived the Death Road

Op zaterdag besloten Coen en ik de Death Road te gaan downhillen met een mountainbike (ja jullie lezen het goed, Coen die fietsen haat heeft The Death Road gefietst!). ´s Ochtends werden we opgepikt door onze Death Road agency en werden we naar de start gebracht. Eenmaal in onze beschermende kleding gehesen en de fiets te hebben afgesteld kregen we een cursus fietsen. Wel erg prettig om te weten hoe “zo´n fiets” werkt voordat je The Death Road gaat fietsen. We startten op een stuk van de nieuwe weg (die we ook met de bus hebben gereden). Dit was een goede route om de fiets te testen, het materiaal was professioneel dus daar waren we wel blij mee! Eenmaal aangkomen bij de ´Worlds Most Dangerous Road´zag het er inderdaad niet ongevaarlijk uit. Het eerste stuk zouden we het rustig aan doen maar onze gids had er naar 10 minuten genoeg van en vermeerderde vaart. Ik kon me niet inhouden dus probeerde hem samen met een Australische kerel bij te houden wat een behoorlijke uitdaging bleek. Fietsen op die hoogte kostte me duidelijk meer energie dan een rondje montferland. Later vertelde de gids ons dat hij de weg al zo´n 600 keer naar beneden is gefietst; hij had dus een kleine voorsprong. Een aantal keren stopten we voor wat foto´s om te bewijzen dat het toch echt wel gevaarlijk was. Het was inderdaad wel indrukwekkend om soms vanaf je fiets zo´n 100 tot 400 meter naar beneden te kijken. Na zo´n 3000 meter te hebben gedaald kwamen we aan bij het eindpunt waar we werden beloond met een een koud biertje en een T-Shirt met de tekst “I´ve got what it takes to cycle down the worlds most dangerous road”.

Helaas werd Lauri (de Fin waar we mee reisden) ziek en moest hij worden opgenomen in het ziekenhuis. Hij bleek een salmonellavergifiting te hebben opgelopen. We besloten daarom om nog een paar dagen langer in La Paz te blijven. We hebben deze tijd gebruikt om nog wat meer van de stad te zien en wat Inca ruines (Tiwanaku) te bezichtigingen. Al met al is La Paz een te gekke stad, het is lekker chaotisch en de mensen zijn ontzettend vriendelijk. Gelukkig werd Lauri drie dagen later weer beter verklaard en hebben we met z´n allen nog een gezellig avond in La Paz doorgebracht. De volgende dag zijn we met de twee Zwitsersen verder gereisd naar Copacabana en Lake Titicacca.

Dan nog een andere update: Coen vliegt 17 juni vanuit Lima terug naar Nederland. We reizen dus nog een dikke 3 weken samen en dan zal ik alleen verder reizen richting Colombia (en wie weet verder)!

We hopen snel al onze andere avonturen te updaten en onze Flickr account te voorzien van meer foto´s.

To be continued!

Saludos,
Coen y Niels