Paarden, mijnen en studeren

Tupiza
Midden in de nacht, na die ontzettend comfortabele busreis, kwamen we aan in Tupiza. Om die reden hadden we online een hotel (je leest het goed, een hotel!) geboekt. Lang leven Bolivia, dit zou namelijk de goedkoopste overnachting tot nu toe worden!

Samen met een Marrokaan die in dezelfde bus zat gingen we opzoek naar het hotel. Dit was nog niet gemakkelijk zonder kaart.. Na een aantal keren de weg te hebben gevraagd en uiteindelijk een bezoek aan de politie vonden we ons hotel.
Na een flinke uitslaapsessie bleek dat het hotel vol zat met backpackers. Die hadden waarschijnlijk hetzelfde gedacht als wij toen ze de prijzen op hostelword.com zagen.. De sfeer in het hotel was dus heerlijk easy going.

Tupiza was als stad zelf niet zo heel interessant.. Dit hadden we in de Lonely Planet al gelezen maar het buitengebied zou met z’n canyons, cactussen en valleien een mooie omgeving zijn om paard te rijden. Bovendien zou dit het gebied zijn waar Butch Cassidy & The Sundance Kid (de beruchte treinovervallers) hun laatste dagen hebben doorgebracht. Een interessante plek dus! Daarom besloten we maar om een tocht ter paard te gaan maken. Coen had al wat ervaring maar ikzelf had nog nooit op een paard gezeten (dan tel ik een schoolreisje naar Ponypark Slagharen niet mee). Bij een boerderij buiten de stad aangekomen kregen we van onze 16 jarige gids allebei een paard toegewezen. Na een instructie van nog geen 30 seconden zaten we op onze paarden en gingen we er vandoor! In het begin was het nogal vreemd om op een paard te zitten aangezien vooral ik geen idee had hoe ik dat beest nou eigenlijk moest besturen.. Uiteindelijk won ik het vertrouwen van het paard en begon het te luisteren. Met geluiden (klinkt als: kliklik en sjttsss) kreeg ik het paard aan het lopen en tot stilstand. Eenmaal een paar kilometer buiten de stad waanden we ons in een totaal andere wereld. We leken net in een set van een western movie te zijn beland. Toen onze gids vond dat we er klaar voor waren leerden we galloperen. Dit was toch wel het leukste van het hele paardrijden al zullen we er vast belachelijk amateuristisch uit hebben gezien met onze sombreros.. Na bijna 5 uur rijden langs verschillende rotsen, enorme cactussen en droge, stoffige vlakten zat het er weer op. Al met al een erg vermakelijke ochtend!

Potosi
Na Tupiza zijn we doorgereisd naar Potosi. Potosi is de hoogstgelegen stad ter wereld op ruim 4000 meter! Potosi is beroemd om z´n voormalige zilvermijnen. In de Spaanse tijd werd hier veel zilver gewonnen en was het de rijkste stad van Zuid-Amerika. Het centrum was zelfs bestraat met zilver! Tegenwoordig worden er alleen nog maar mineralen gewonnen.. Toch werken er nog steeds duizenden Bolivianen in deze gevaarlijke mijnen. Als toerist kun je deze mijnen bezoeken al is het verre van een toeristische omgeving aangezien de mijnen die je bezoekt nog gewoon in gebruik zijn . In ons hostel ontmoetten we een hele groep (inclusief een Ier die we al eerder in Quintero hadden ontmoet) die de volgende dag de mijntour zouden gaan doen. Tijdens ons eerste echte boliviaanse gerecht in een restaurant werden we overgehaald om ook mee te gaan. Ik (Niels) twijfelde nog wel aangezien ik niet echt van donkere en kleine ruimtes houd. Maar ach ik werd ook wel nieuwsgierig dus besloot me die ochtend vol frisse moed bij de groep aan te sluiten.

Onze gids was een voormalig mijnwerker die nu alleen nog maar de mijnen in gaat om tours te geven. Na wat uitleg over de mijnen gingen we naar de ´minersmarket´ waar we spullen voor de mijnwerkers konden kopen als ruilmiddel voor het bezoeken van hun mijnen. Op de markt konden we: cocabladeren, sigaretten, alcohol, frisdrank en DYNAMIET kopen! Erg bizar om op een marktje op straat dynamiet te kunnen kopen inclusief ontsteking en alles. Met een tas vol cocabladeren, sigaretten, drank en explosieven werden we naar de mijn gebracht waar we eerst in mijnwerkerskleding werden gehezen. Eenmaal in de mijn beseften we pas hoe klein het gangenstelstel was. Na zo´n 20 minuten gebukt te hebben gelopen kwamen we aan bij een plaats waar er gewerkt werd. Om daar te komen moest je zo´n 10 meter door een nauwe opening naar beneden klimmen. Voor dit gedeelte heb ik even gepast maar Coen is wel naar beneden gekropen. Daar beneden kon je met de mijnwerkers praten en foto´s nemen in ruil voor een aantal goederen. De dynamiet konden ze die middag wel gebruiken dus die waren we alweer kwijt. Eenmaal weer boven zijn we verder gelopen naar het reservoir waar de mineralen worden verpakt en verder vervoerd, onderweg zagen we nog een kleine Tio. ´El Tio´ is de god van de mijn. Vervolgens hebben we door te kruipen een andere mijn bereikt waar de grote Tio stond. Deze god wordt nog elke week door de mijnwerkers bezocht en geëerd. Één keer per jaar brengen ze offers: een lamafoetus, cocabladeren, sigaretten, alcohol en slingers. De tio was maar een bijzonder ding om te zien met z´n enorme boner! :s Na zo´n twee uur, twee kilometer in de mijn te zijn geweest zagen we eindelijk weer zonlicht. Ik was erg opgelucht dat het erop zat en weer normaal kon ademen! De volgende dag hebben we de stad nog een beetje bekeken en zijn we ´s middags verder gereisd naar Sucre.

Sucre
In Sucre hadden we opnieuw afgesproken met Bastian, Amardine en Bud (een aantal van de mensen waarmee we de 4×4 tour naar Uyuni hebben gedaan). Zij zouden die dag nog in de stad zijn voor ze verder zouden reizen naar La Paz. Na te hebben ingecheckt in het hostel zijn we met z´n allen gaan lunchen, hebben we foto´s van onze trip bekeken en werd het een gezellige middag. Later op straat kwamen we verassend genoeg de twee meisjes tegen waarmee we in Baroliche tijdens de hike naar de Cerro Cathedral verdwaald waren geraakt. Het is echt vreemd om dezelfde mensen meer dan een maand later in een ander land weer tegen te komen. We hebben toen gelijk maar afgesproken om ´s avonds wat te gaan drinken in het ´Joyride Cafe´, waar we later nog veel tijd door zouden gaan brengen. De eerste paar dagen hebben we met een groep rondgehangen in cafe´s, restaurants en.. oke ook een keer een foute karaokebar! :s

Sucre is een erg gezellig en compact stadje. Vanwege de relaxte sfeer die er hangt besloten we om maar een tijdje te blijven om even bij te komen van het vele gereis van de afgelopen tijd (tijdens het schrijven zitten we hier al een week). Daarnaast heeft Sucre veel scholen waar Spaanse les wordt gegeven, we vonden dat we wel weer wat lessen konden gebruiken dus hebben we ons ingeschreven bij een school. Uiteindelijk hebben we vier dagen les gehad en ons Spaans weer een beetje bijgespijkerd. In de stad kwamen we de groep waarmee we de mijntour in Potosi weer hebben gedaan tegen die ook een tijdje in Sucre bleven om Spaans te leren. We zijn vervolgens naar het hostel geswitcht waar deze groep verbleef. Een goede keus want het is echt een huiselijk hostel waar we weer even lekker kunnen relaxen! Buiten de Spaanse les hebben op eerste paasdag nog een marktje bezocht in een nabijgelegen stadje waar je allerlei Boliviaanse dingetjes kunt kopen. Ondanks dat het ietwat toeristisch was, was het erg leuk om door de kleurrijke straten met uitgespreide doeken en vele mutsen, truien etc. te lopen. Coen en ik hebben daar even wat Gringo Lama kledij (je vind geen enkele boliviaan in deze kleding) gescoord. Foto´s volgen nog!

Morgen vliegen we naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia, waar we waarschijnlijk weer een hoop bekenden zullen treffen!

De foto´s bij het verhaal houden jullie nog even tegoed, we hebben ons limiet op Flickr voor deze maand bereikt!

Cheers,
Coen y Niels