Van zand tot zout

Sinds onze vorige post hebben we al weer erg veel gezien en meegemaakt en zitten we inmiddels in Bolivia. Tijd voor een update dus!

Na Quintero zijn we via Santiago (in 24 uur) naar San Pedro de Atacama gereisd! San Pedro is een klein dorpje gelegen in een oase in de Atacama woestijn. De aankomst was prachtig! We zagen niets anders dan woestijn om opeens na een berg een kleine oase te zien liggen met een dorpje erin.

Dit kleine dorpje, met slecht zo’n 2800 inwoners, telt maar liefst 80!!! tourorganisaties. Oftwel tourism overkill! Anyhow, het is de plek om de Atacama te bezoeken. Het voordeel van zoveel tourorganisaties is dat het erg makkelijk was om te onderhandelen over de prijs van de tripjes!

De dag dat we aankwamen hebben we gelijk een trip naar de Valle de Luna gedaan. We hebben de maanvallei, de dodenvallei, zoutbergen en de tres Maria’s gezien en als klap op de vuurpijl de zonsondergang bekeken op the big dune; erg indrukwekkend allemaal!

De volgende dag hebben we wat rondgeshopt voor een driedaagse expeditie naar Uyuni, Bolivia.. Dit is een tour met een 4×4 jeep dwars door de Atacama woestijn waarna je de grens oversteekt naar Bolivia om uiteindelijk bij de zoutvlakten (Salar de Uyuni) uit te komen. Na wat te hebben rondgevraagd en tips van andere reizigers te hebben gekregen kwamen we er al snel achter dat we beter wat meer konden betalen voor een goede tour omdat niet alle tourorganisaties even betrouwbaar bleken (slecht onderhouden auto´s, eentonig eten, slechte chauffeurs, ongelukken etc. etc.). Uiteindelijk maar eentje geboekt die werd aangeraden door een paar “researchtoeristen”.

Na een nachtje in de hangmat de sterrenhemel te hebben geanalyseerd (de Atacama is een van de beste plaatsen ter wereld om sterren te kijken) zijn we de volgende ochtend volgepakt met 12 liter water en een tas vol snacks in een busje gestapt richting de Chileens immigratie (na een uur waren we weer een “checkout” stempel rijker). Vervolgens weer verder met de bus om in the middle of nowhere te stoppen voor de Boliviaanse immigratie. In 40 minuten waren we zo´n 2000 meter gestegen! Je lichaam moet dan wel even hard werken met de verminderde hoeveelheid zuurstof, dat merk je wel! We hadden vanaf deze plek een prachtig uitzicht over de lagergelegen Salar de Atacama! Na een heerlijk ontbijtje werd iedereen verdeeld over verschillende 4×4´s. Onze groep bestond uit 7 mensen. Een Amerikaan, een Frans stelletje, een Japanner, wij tweeën en niet te vergeten onze driver Edwin. (Flash forward: dit bleek een erg leuke groep te zijn waar we veel lol mee hebben beleefd). Nadat al onze spullen op het dak van de 4×4 waren vastgebonden konden we vertrekken. Na de entree voor het nationale park te hebben betaald gingen we opweg naar onze eerste stop, Laguna Blanca. Dit is een spierwit meer op ruim 4000 meter hoogte met op de achtergrond bijna 6000 meter hoge besneeuwde bergen. Andere stops de eerste dag waren Laguna Verde (het groene meer) aan de voet van de Lincancabur (enorme vulkaan), een hotspring waar we even konden badderen in heerlijk warm water op zo´n 4700 meter hoogte en een aantal geizers. Ook stopten we bij ‘Rocas de Dali’, een stukje woestijn wat naar Salvador Dali is vernoemd omdat hij hier zijn inspiratie vond voor een aantal van zijn schilderijen (wie kent ze niet). Tussen deze stops konden we genieten van de eindeloze vlaktes, bergen en de jaren 80 muziek van onze chauffeur Edwin. Hij bleek het hele ´80 repertoire te hebben meegenomen. Er kwamen nummers voorbij die we (gelukkig) al jaren niet meer hadden gehoord. Nouja Edwin was de dj (voor de eerste dag).. :s Uiteindelijk kwamen we bij onze accomodatie aan waar we een lunch kregen. Overal wordt geschreven dat het eten zo slecht zou zijn, nou wij hadden kennelijk geluk want ons eten was uitstekend! Na de lunch hebben we nog een meer bekeken genaamd ´Laguna Colorado´. Dit was een vuurrood meer vol met Flamingo´s. Een erg surrealistisch gezicht. Eenmaal weer terug in het “hostel” kregen we weer wat te eten, daarna hebben we een beetje geouwehoerd, een kaartspelletje gespeeld en vervolgens maar wat proberen te slapen. Dat viel nog niet mee op 4300 meter hoogte. Niemand van onze groep heeft een oog dicht gedaan die nacht.

De volgende dag na een prima ontbijtje gingen we weer verder. Edwin nam ons mee (met op de achtergrond Traditionele Boliviaanse muziek :))naar Arbol de Piedra wat een enorme vlakte is met sierlijk gevormde stenen. Dit deed ons weer denken aan een kunstwerk van Dali! Daar kwam ik (Niels) op het idee om even een paar rotsen te beklimmen. Eenmaal weer beneden kon ik erg goed merken dat een fysieke inspanning op 4300 meter nogal wat van je lichaam vergt, ik was serieus helemaal kapot na die klim. Na in de auto weer even een beetje te zijn bijgekomen, stopten we bij ‘Laguna Honda’. Hier hadden we vanaf een paar rotsen een prachtig uitzicht over het meer en de omliggende vlakten. In de middag stopten we in een stadje genaamd ´Christobal´ waar we hebben geluncht. Het bleek echt een spookstad, het leek wel of we de enige mensen waren in de hele stad. Het zou een prima set zijn voor een horrorfilm! Voor we in Uyuni aankwamen zijn we nog even gestopt bij ´Cementerio de trenes´ een plek waar een hoop veroeste oude treinen stonden opgesteld (erg interessant uhum..). Eenmaal in Uyuni aangekomen hebben we de stad maar een beetje bekeken. Al snel kwamen we erachter dat het stadje zelf niet zoveel te bieden had, dus hebben we gelijk maar besloten de volgende dag, na de tour, te vertrekken naar Tupiza. Na een warme douche, een warme maaltijd en een fles wijn zijn we ons bed maar weer ingedoken aangezien we onze laatste dag van de tour om 5 uur alweer zouden vertrekken naar de zoutvlakten (Salar de Uyuni) om de zonsopkomst te aanschouwen!

Om 5 uur stonden we netjes met onze spullen klaar. Edwin liet iets langer op zich wachten, tja dat hadden we kunnen weten na 2 maanden in Zuid-Amerika te hebben gereisd. Achja een tijdje later zaten we weer in de 4×4 onderweg naar de zoutvlakten.. Ik had nog geen koffie gehad dus kreeg de reis ernaartoe sowieso niet echt mee maar uiteindelijk kwamen we aan bij de vlakte! Gelijk viel het ons op dat de vlakte onder water stond.. Kennelijk staat het maar 4 maanden per jaar droog! Rijdend over de vlakte, door het water zagen we steeds duidelijker hoe immens groot de vlakte is! Naarmate het lichter werd ontstond er een reflectie van zoutbergjes in het water, een erg mooi beeld! Uiteindelijk stopten we bij een “zouthostel”; een hostel wat helemaal uit zout bestaat. Hier hebben we gewacht tot de zon vanachter de bergen over de vlakte scheen.. Binnen in het hostel kregen we vervolgens een ontbijtje (opgediend op een zouten tafel, zittend op zouten banken en stoelen). Daarna hebben we de bekende foto’s gemaakt waarmee je met perspectief speelt. We hadden wat attributen zoals een bus Pringles en een blikje bier meegenomen waar we de geintjes mee konden uithalen. Na een uurtje spelen zat het er weer op en reisden we terug naar Uyuni. Goshi, onze Japanner, hebben we achtergelaten bij het zouthostel. Als een echte Japanner wilde hij graag overnachten in het hostel (hij was de enige gast). Later hoorden we dat er eigenlijk alleen Japanners in het zouthostel overnachten..:s

Die middag hebben we een beetje in de stad rondgehangen wachtend tot onze bus naar Tupiza vertrok. We betaalden maar 40 Bolivianos per persoon wat zo’n 4 euro is. ‘s Avonds eenmaal aangekomen bij onze “bus” wisten we waarom het zo goedkoop was. Zo’n antieke bus zie je in NL waarschijnlijk alleen nog maar in een museum.. Maargoed het was een bus en hij heeft ons uiteindelijk in een helse rit (In het zuiden van Bolivia, wat hoofdzakelijk uit berglandschap bestaat, kent men geen asfalt, tweebaanswegen of vangrails) in zo’n 7 uur naar Tupiza gebracht!

In Tupiza zouden we à la Butch Cassidy & The Sundance Kid de woestijn ter paard “onveilig” maken.

To be continued…